Objawy mięsaków u dzieci

Mięsaki to grupa nowotworów, które mogą powstawać praktycznie wszędzie, zarówno w tkankach miękkich, kościach, tkance łącznej, naczyniach krwionośnych. Objawy kliniczne mięsaków są bardzo różnorodne i zależą głównie od rodzaju, lokalizacji, stopnia zaawansowania i tempa wzrostu nowotworu. Początek choroby bywa niecharakterystyczny, bardzo dyskretny, często niezauważony przez samego pacjenta i bagatelizowany zarówno przez rodziców, jak i lekarzy.

Do najczęstszych objawów zaliczamy:

·       guzki,

·       ból kończyn,

·       ograniczenie ruchomości lub problemy z poruszaniem się

·       ból nasilający się zwłaszcza nocą, nie reagujący na dostępne leki przeciwbólowe

·       niewyjaśniony krwiomocz i krwinkomocz

·       wymioty po pionizacji

·       utrzymujące się powiększone węzły chłonne

·       utrzymująca się podwyższona temperatura ciała bez uchwytnej przyczyny

·       nawracające infekcje z tendencją do uogólnienia

·       utrzymujące się osłabienie, przewlekłe zmęczenie

·       utrata masy ciała.

Badania obrazowe złotym standardem diagnostycznym

W zależności od lokalizacji warto wykonać badanie ultrasonograficzne, badanie rentgenowskie, rezonans magnetyczny lub tomografię komputerową.

Ostateczną diagnozę stawiamy dzięki biopsji

Badanie tkanki guza jest warunkiem postawienia ostatecznego rozpoznania. W tym celu konieczne jest wykonanie biopsji zmiany i/lub biopsji szpiku, a w przypadku zabiegu operacyjnego badanie guza wraz z usuniętymi tkankami. Badania histopatologiczne powinno być uzupełnione badaniem molekularnym.

Staging przed leczeniem

Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest również wykonanie tzw. badań stopniujących, czyli oceniających stopień zaawansowania choroby, funkcję narządów oraz inne ew. czynniki rokownicze. W zależności od rozpoznania, poza badaniami krwi i moczu, wykonuje się badania obrazowe: usg, rtg, TK, MR, PET, scyntygrafię, MIBG. Niekiedy konieczne jest wykonanie punkcji lędźwiowej z oceną płynu mózgowo-rdzeniowego. Prawidłowo przeprowadzona diagnostyka umożliwia właściwą ocenę postaci choroby i kwalifikację do odpowiedniej grupy terapeutycznej, co jest podstawą właściwego doboru leczenia. Zbyt pobieżna lub niepełna diagnostyka może prowadzić do błędnej oceny stopnia zaawansowania i w konsekwencji wpływać zarówno na rokowanie, jak i jakość życia pacjenta po zakończonym leczeniu onkologicznym.